پاییز

میان بغض تولد لحظه های بی قراری ام همیشه کسی است  

برای امدن که هرگز نیامده است. 

و من به پاییز گفته ام که اگر او بیاید حتما مداد رنگی هائی که او کم دارد 

 برایش خواهم اورد تا بهار دیگر دلش را نسوزاند با رنگ،ومن و پاییز او را از پشت 

بید مجنون هایی که به باد باج نمی دهند صدا می زنیم و او هنوز نه عشق اورده است 

نه مداد رنگی و من نمی دانم چرا به پاییز قول داده ام که او ان عصری می اید 

 که مداد ارغوانی هم ساخته باشند برای نقاشی که پاییز سر باشد از بهار و او دلش 

به این خوش است که یک روز مدادی خواهد داشت از جنس سفر طلایی دردهای برباد رفته اش. 

امدنش را با فانوس و دعا و بوسه و سنگ فرش مرمری از عشق به انتظار می نشینم. 

 از حالا تا بیاید بیاید من شاعری می کنم و پاییز نقاشی. 

نامه ای از نامه های زیبای مریم حیدرزاده